در صورتی که فضای کافی برای تمامی دندان ها وجود نداشته باشد این حالت رخ می دهد. درمان این مشکل با گسترش قوس دندانی یا فکی و یا کشیدن دندان دائمی صورت می گیرد. در این حالت علاوه بر مشکلات زیبایی، خطر ایجاد پوسیدگی و ناراحتی لثه بدلیل عدم امکان رعایت بهداشت مناسب بیشتر می شود.
این حالت در مواردی همجون غالب بودن یک یا چند دندان دائمی، موقعیت نامناسب دندان ها، بزرگی زبان، عدم تناسب اندازه دندان ها و فکین (یعنی کوچک و یا بزرگ بودن فک ها و یا ترکیبی از هر دو) رخ می دهد.
در صورتی که دندان های فک بالا جلو باشند، علاوه بر مشکل زیبایی، کارکرد دندان ها نیز مختل می شود. همچنین خطر صدمه زدن به آنها افزایش می یابد. این حالت با زیاد جلو بودن دندان های فک بالا یا زیاد عقب بودن دندان های فک پایین آشکار می شود.
در این حالت فک پایین جلوتر از فک بالا می باشد. بعبارتی دندان های فک پایین جلوی دندان های فک بالا قرار می گیرد.
اگر دندان ها به اندازه کافی بهم نزدیک نباشند، جویدن بعضی از غذاها دچار مشکل شده و ادای بعضی از حروف سخت می شود. عامل بعضی از این مشکلات عادات دهانی مانند انگشت مکیدن و یا قرار گیری زبان در بین دندان ها می باشد.
در اثر این مشکل دندان های فک پایین به لثه و قسمت داخلی دندان های جلو فک بالا صدمه می زنند. هم چنین استخوان نگهدارنده دندان ها دچار تحلیل شده و دندان های بالا و پایین باعث سایش یکدیگر می شوند. این ناهنجاری با مشکلات ایجاد شده در مفصل گیجگاهی فکی ارتباط دارد.
در این حالت دندان های فک بالا در درون دندان های فک پایین قرار می گیرد. مشکلاتی مانند گاز گرفتن گونه، ناراحتی مفصلی و سایش دندانی با این ناهنجاری دیده می شود. بدلیل رشد در کودکان و نوجوانان عدم اصلاح این ناهنجاری، می تواند باعث انحراف فک و عدم قرینگی صورت گردد.
این مساله بدلیل عدم انطباق خط وسط دندانی با خط وسط صورت رخ می دهد. این ناهنجاری باعث می شود هنگامی که بیمار لبخند می زند، دهان بیمار نامتقارن به نظر می رسد. علاوه بر مشکلات زیبایی، مشکلات روابط دندانی نیز در این حالت ممکن است ایجاد گردد که بر کارآیی جویدن تاثیر می گذارد.